De nieuwe plaat dan maar. Nog eens, en nog eens en nog eens, zoals de voorbije drie weken al ruim dertig keer het geval was. Dat is alvast geen toeval, want deze plaat is zo verdomd knap in al haar naakte eenvoud…Tien zelfgeschreven songs staan erop, in een productie (van Evan Brubaker) die er duidelijk op gericht was elk beetje overbodigheid te elimineren. Veel meer dan Joe’s stem en gitaar, wat viool, harmonica en bas en de heerlijkste backing vocals zijn er dan ook niet te horen. Dat betekent dat het songmateriaal straf moet zijn om de aandacht vast te houden en jawel, hoor: geen seconde verslapt je aandacht bij de beluistering van deze cd, die het werkelijk in alle omstandigheden waarmaakt. De enige voorwaarde die vervuld moet zijn, is dat je moet kunnen luisteren. Dan hoor je Iadanza’s prachtige frazering, dan ontdek je zijn onvoorstelbaar sterke manier van verwoorden en dan ga je compleet overstag van de pakkende poëzie, waar de plaat bol van staat.

De desolaatheid van Ghost Town is zo treffend verwoord, dat je zou willen dat Springsteen deze song zou coveren op zijn volgende Nebraska-plaat. Op die manier zou de halve wereld Joe Iadanza leren kennen en zou een groot songschrijver de aandacht krijgen die hij verdient. Deze mens kan namelijk vlotjes naast grote namen staan als Jim Croce, Cat Stevens of John Stewart. Vooral is hij echter zichzelf en ik moet zeggen dat spijt op dit moment mijn bestaan regeert: ik had er vanavond moeten bijzijn, daar in Antwerpen. Dan had ik kunnen genieten van de hartverscheurende schoonheid van verzen als: “i believe in the flowers within the seeds. They keep growing and won’t show their colors until they are free”. Wie zoiets kan schrijven en zingen, da’s toch een hele grote, mag ik aannemen? Overigens: het digipackje waar de plaat in verpakt is, is van dezelfde trefzekere eenvoud als de muziek die erop staat. (Dani)